ఒక ఆశ్రమంలో, ఒక యోగాచార్యుడు నివసిస్తున్నాడు. ఒక రోజు, ఒక పులి ఒక చిన్న గుహలోకి ప్రవేశించి, ఆ యోగాచార్యుని ఆహారాన్ని దొంగిలిస్తుంది. యోగాచార్యుడు ఆహారాన్ని దాచడానికి ప్రయత్నించాడు కానీ, పులి ఎల్లప్పుడూ దాచిన ఆహారాన్ని కనుగొంటుంది. ఒక రోజు, ఒక విద్వాంసుడు యోగాచార్యుడిని కలుసుకున్నాడు. యోగాచార్యుడు పులిని తరిమికొట్టడానికి ఒక కర్రను పట్టుకున్నాడు. మాట్లాడుతున్న సమయంలో, విద్వాంసుడు యోగాచార్యుని దృష్టి ఆయన మాటల్లో లేదని గమనించాడు. కోపంగా, విద్వాంసుడు, "నన్ను మాట్లాడించడంలో మీకు ఆసక్తి లేదని అనిపిస్తోంది. మీరు వేరే ఆలోచనల్లో మునిగి ఉన్నారు. నేను ఇక్కడి నుంచి వెళ్ళిపోవాలి" అని అన్నాడు.
యోగాచార్యుడు విద్వాంసుడిని క్షమించి, పులి సమస్యను వివరించాడు. "చూడండి, ఆ పులి! నేను ఆహారం ఉన్న కుండను ఎంత ఎత్తుగా ఉంచినా, అది ఎల్లప్పుడూ దానిని కనుగొంటుంది. ఇది నన్ను వారాల నుండి బాధిస్తోంది" అన్నాడు. విద్వాంసుడు యోగాచార్యుని ఇబ్బందిని అర్థం చేసుకుని, "పులి అంత ఎత్తుకు దూకగలదు ఎందుకంటే అది చాలా శక్తివంతమైనది మరియు దానికి ఆత్మవిశ్వాసం ఉంది. నిజంగా, అది కొంత ఆహారాన్ని సేకరించి ఉంచుకుందని నేను అనుకుంటున్నాను. ఆచరణలో, ఆ స్థానాన్ని మనం కనుగొనాలి" అని అన్నాడు. వారు కలిసి పులిని వెంబడిస్తూ, దాని గుహను కనుగొన్నారు. అక్కడ వారు తవ్వి, అన్ని ఆహారాలను తొలగించారు.
ఆహారం లేకపోవడంతో, పులి బలహీనపడింది. ఆహారాన్ని సేకరించడానికి ప్రయత్నించింది కానీ, ఏమీ లభించలేదు. క్రమంగా, దాని ఆత్మవిశ్వాసం కూడా తగ్గిపోయింది. మళ్ళీ యోగాచార్యుని ఆశ్రమంలోకి ప్రవేశించి, కుండ నుంచి ఆహారాన్ని దొంగిలించడానికి ప్రయత్నించింది, కానీ ఈ సారి అది అంత ఎత్తుకు దూకలేకపోయింది. యోగాచార్యుడు పులిని కర్రతో కొట్టింది. గాయపడిన పులి తన జీవితాన్ని కాపాడుకుని, అక్కడి నుంచి పారిపోయింది మరియు మళ్ళీ ఎప్పుడూ వెనక్కి రాకపోయింది.
కథలో నుండి నేర్చుకునే పాఠం:
శత్రువును జయించడానికి, వారి శక్తిని తగ్గించాలి.
