मन्दिरको छेउमा एउटा झुपडीमा एकजना साधु बस्दथे। एकदिन एउटा मुसा त्यहाँ पस्यो र साधुको खाना चोर्न थाल्यो। साधुले खाना लुकाएर राख्ने प्रयास गरे, तर मुसाले फेरि पनि त्यो भेट्टाउँथ्यो। एकदिन एकजना विद्वान पण्डित साधुलाई भेट्न आए। साधुले एउटा लौरो समातेका थिए ताकि मुसालाई मार्न सकियोस्। कुराकानीको दौरानमा पण्डितले देखे कि साधुको ध्यान उनको कुरामा छैन। रिसाएर पण्डितले भने, “लाग्छ, तिमीलाई मसँग कुरा गर्नमा कुनै रुचि छैन। तिमी कुनै अर्को विचारमा व्यस्त छौ। म यहाँबाट जानुपर्छ।”
साधुले पण्डितसँग माफी मागे र मुसाको समस्या बताए। उनले भने, “हेर त्यो मुसालाई! म खानाको भाँडो जतिसुकै माथि झुण्ड्याउँछु, त्यो सधैँ भेट्टाउँछ। यसले मलाई हप्ताैंदेखि दुःख दिइरहेको छ।” पण्डितले साधुको समस्या बुझे र भने, “मुसा यति माथि यसकारण हाम्फाल्न सक्छ किनकि त्यो धेरै शक्तिशाली र आत्मविश्वासी छ। अवश्य नै त्यसले कतै खाना जम्मा गरेको हुनुपर्छ। हामीले त्यो ठाउँ खोज्नुपर्छ।” दुवै मिलेर मुसाको पिछा गरे र त्यसको दुलो पत्ता लगाए। त्यहाँ खनेर उनीहरूले सारा खाना हटाए।
खाना नभएको कारणले मुसा कमजोर भयो। त्यसले फेरि खाना जम्मा गर्ने प्रयास गर्यो, तर केही पाएन। बिस्तारै त्यसको आत्मविश्वास पनि कम हुन थाल्यो। त्यसले फेरि साधुको झुपडीमा पसेर भाँडोबाट खाना चोर्ने प्रयास गर्यो, तर यसपटक त्यो माथिसम्म हाम्फाल्न सकेन। साधुले त्यसलाई बाँसको लौरोले मारे। घाइते मुसा आफ्नो ज्यान बचाएर त्यहाँबाट भाग्यो र फेरि कहिल्यै फर्केन।
कथाबाट मिल्ने शिक्षा:
यस कथाबाट हामीले यो शिक्षा पाउँछौं कि शत्रुलाई परास्त गर्नको लागि उसको तागतलाई कम गर।
```
