मग विक्रमादित्याने झाडावर चढून वेताळाला खाली उतरवले आणि आपल्या खांद्यावर घेऊन चालू लागला. वेताळाने पुन्हा कथा सांगायला सुरुवात केली. एका वेळेची गोष्ट आहे, पाटलिपुत्रामध्ये सत्यपाल नावाचा एक धनवान व्यापारी राहत होता. सत्यपालसोबत चंद्रनाथ नावाचा एक मुलगा राहायचा. तो त्याचा दूरचा नातेवाईक होता, जो लहानपणापासून अनाथ होता. सत्यपाल त्या मुलासोबत नोकरांसारखे वागत होता, ज्यामुळे चंद्रनाथला खूप दुःख व्हायचे. चंद्रनाथ सत्यपालसारखा श्रीमंत बनण्याचे स्वप्न बघत होता.
एके दिवशी, दुपारच्या वेळी चंद्रनाथ झोपलेला असताना, त्याने एक स्वप्न पाहिले की तो एक धनवान व्यापारी बनला आहे आणि सत्यपाल त्याचा नोकर आहे. तो झोपेतच बडबडू लागला, “तो मूर्ख सत्यपाल!” तिकडून जात असताना सत्यपालने चंद्रनाथला झोपेत बडबडताना ऐकले, त्याला खूप राग आला आणि त्याने रागावून चंद्रनाथला जोडा फेकून मारला आणि आपल्या घरातून बाहेर काढले. चंद्रनाथजवळ आता राहायलाही जागा नव्हती.
तो दिवसभर रस्त्यांवर भटकत राहिला. आपला अपमान त्याला सहन होत नव्हता. मनातल्या मनात त्याने सत्यपालकडून बदला घेण्याचे ठरवले. चालता चालता तो जंगलात पोहोचला. जंगलात एक साधू राहत होते. चंद्रनाथ साधूच्या पायांवर पडला. साधूंनी विचारले, “पुत्रा, तू इतका दुःखी का आहेस?” चंद्रनाथने त्यांना आपली आपबिती सांगितली. साधूंनी कथा ऐकून दयाभावनेने म्हटले, “मी तुला एक मंत्र देईन. स्वप्न पाहिल्यानंतर जर तू काही मंत्र वाचलास, तर तुझे स्वप्न पूर्ण होईल. परंतु तू हा मंत्र फक्त 3 वेळाच वापरू शकशील.” असे बोलून साधूंनी त्याला मंत्र शिकवला.
चंद्रनाथला जणू खजिनाच सापडला होता. आनंदी मनाने तो परत शहरात आला. तो एका झोपडीच्या समोर पायऱ्यांवर झोपला. झोपताच त्याला एक स्वप्न पडले की सत्यपाल त्याची माफी मागत आहे. त्याला आपल्या कृत्याची लाज वाटत आहे आणि तो आपली मुलगी सत्यवतीसोबत त्याचे लग्न करून देऊ इच्छितो. चंद्रनाथ झोपेतून उठला आणि विचार करू लागला, “स्वप्न तर खूप चांगले होते. मंत्राची परीक्षा घेण्याची ही चांगली संधी आहे” आणि तो मंत्र वाचू लागला.
सत्यपाल चंद्रनाथला शोधत होता. झोपडीच्या पायऱ्यांवर बसलेला पाहून तो त्याच्याजवळ आला आणि आपल्या कृत्याबद्दल त्याची माफी मागू लागला. मग त्याने आपल्या मुलीच्या लग्नाचा प्रस्तावही त्याच्यासमोर ठेवला. चंद्रनाथला आपल्या कानांवर विश्वास बसत नव्हता. मंत्राने काम केले होते आणि त्याचे स्वप्नही पूर्ण होत होते. चंद्रनाथने प्रस्ताव स्वीकारला आणि सत्यवतीशी लग्न केले. सत्यपालने चंद्रनाथला एक वेगळा व्यवसाय करून दिला, ज्यामुळे तो आणि त्याची मुलगी दोघेही सुखाने राहू लागले.
एके दिवशी चंद्रनाथने पुन्हा एक स्वप्न पाहिले की त्याचा व्यवसाय खूप चांगला चालला आहे आणि तो शहरातला सर्वात श्रीमंत व्यापारी बनला आहे. स्वप्नातून जागा होऊन त्याने पुन्हा तोच मंत्र वाचला. मंत्राच्या प्रभावामुळे त्याचा व्यवसाय लवकरच खूप चांगला चालू लागला आणि त्याने खूप पैसे कमावले. स्वप्नानुसार, तो मंत्राच्या प्रभावामुळे शहरातला सर्वात श्रीमंत व्यापारी बनला होता. शहरातील इतर सर्व व्यापारी त्याचा हेवा करू लागले होते. चंद्रनाथने कितीतरी गैरव्यवहार करून श्रीमंती मिळवली, अशा चर्चा सर्वत्र होऊ लागल्या.
या सगळ्या अफवा हळूहळू राजाच्या कानांपर्यंत पोहोचल्या. राजाने आपल्या सैनिकांकडून या अफवांची तपासणी करून घेतली, तेव्हा त्यांना सत्यता आढळली. चंद्रनाथला शिक्षा म्हणून, त्याने जितक्या पैशांचा गैरव्यवहार केला होता, त्याच्या 10 पट रक्कम राजाला द्यावी लागणार होती. या सगळ्या गोष्टींमुळे चंद्रनाथ खूप क्रोधित झाला होता. त्याच रात्री त्याने स्वप्न पाहिले की तो पाटलिपुत्रचा राजा बनला आहे आणि ज्या व्यापाऱ्यांनी त्याच्याबद्दल अफवा पसरवल्या होत्या, त्या सगळ्यांना तो शिक्षा देत आहे. सकाळी उठल्यावर, जसा तो शेवटच्या वेळेस मंत्र वाचायला जाणार होता, त्याला काहीतरी जाणवले.
चंद्रनाथ रडू लागला. त्याने मंत्र वाचला नाही आणि तो थेट जंगलात साधूकडे गेला आणि त्यांना मंत्राची शक्ती परत घेण्याची विनंती केली. साधू त्याचे बोलणे ऐकून हसले. वेताळाने राजा विक्रमादित्याला विचारले, “राजन्, चंद्रनाथने मंत्र का वाचला नाही आणि पाटलिपुत्रचा राजा का नाही बनला?” विक्रमादित्याने उत्तर दिले, “चंद्रनाथला हे समजले होते की, कठोर परिश्रमाशिवाय प्रसिद्धी आणि यश मिळत नाही. असे जीवन जगण्यात काहीच मजा नाही, जिथे सर्व स्वप्ने सहज साकार होतात. साधूंनी त्याला मंत्राच्या शक्तीद्वारे खूप मौल्यवान शिकवण दिली होती.” “राजन्, तू महान आहेस. माफ कर, मला जावे लागेल.” हसून वेताळ असे बोलून परत झाडावर गेला.
