एका मंदिराच्या जवळ एका झोपडीत एक साधू राहत होते. एके दिवशी एक उंदीर तिथे घुसला आणि साधूचे अन्न चोरू लागला. साधूने अन्न लपवून ठेवण्याचा प्रयत्न केला, पण उंदीर ते शोधून काढतच होता. एके दिवशी एक विद्वान पंडित साधूंना भेटायला आले. साधूंनी एक काठी पकडली होती, जेणेकरून ते उंदराला मारू शकतील. बोलतांना पंडितांनी बघितले की साधूचे लक्ष त्यांच्या बोलण्यात नाहीये. रागात पंडित म्हणाले, “असे दिसते की तुम्हाला माझ्याशी बोलण्यात काहीच रस नाही. तुम्ही दुसऱ्याच विचारात व्यस्त आहात. मला इथून निघून जायला पाहिजे.”
साधूंनी पंडितांची माफी मागितली आणि उंदराची समस्या सांगितली. ते म्हणाले, “बघा त्या उंदराला! मी अन्नाची मटकी कितीही उंच टांगली तरी, तो नेहमीच ती शोधून काढतो. त्याने मला आठवड्यांपासून खूप त्रास दिला आहे.” पंडितांनी साधूची अडचण समजून घेतली आणि म्हणाले, “उंदीर इतका उंच उडी मारू शकतो कारण तो खूप शक्तिशाली आणि आत्मविश्वासू आहे. नक्कीच त्याने कुठेतरी अन्न जमा करून ठेवले असेल. आपल्याला ती जागा शोधायला पाहिजे.” दोघांनी मिळून उंदराचा पाठलाग केला आणि त्याच्या बिळाचा पत्ता लावला. तिथे खोदल्यावर त्यांनी सगळे अन्न काढून टाकले.
अन्न नसल्यामुळे उंदीर कमजोर झाला. त्याने पुन्हा अन्न जमा करण्याचा प्रयत्न केला, पण त्याला काहीच मिळाले नाही. हळू हळू त्याचा आत्मविश्वासही कमी होऊ लागला. त्याने पुन्हा साधूच्या झोपडीत घुसून मटक्यातून अन्न चोरण्याचा प्रयत्न केला, पण या वेळेस तो वरपर्यंत उडी मारू शकला नाही. साधूंनी त्याला बांबूच्या काठीने मारले. जखमी उंदीर आपला जीव वाचवून तिथून पळून गेला आणि पुन्हा कधीच परतला नाही.
कथेमधून मिळणारी शिकवण:
या कथेमधून आपल्याला ही शिकवण मिळते की शत्रूला हरवण्यासाठी त्याची ताकद कमी करा.
```
